Τελικά, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης κατάφερε να έχει μια άτυπη συνάντηση με τον εκπρόσωπο των Τούρκων της κατεχόμενης ζώνης Ερσίν Τατάρ. Η άτυπη συνάντηση, υπό τη σκέπη του «Πόντιου Πιλάτου» Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, έγινε με κάθε επισημότητα και προβλήθηκε δεόντως ως έναρξη κινητικότητας στο Κυπριακό!
Το ίδιο μοιραίο λάθος επαναλαμβάνεται τις τελευταίες δεκαετίες, επιτυγχάνοντας τη διαρκή απενοχοποίηση της Τουρκίας. Το Κυπριακό δεν αποτελεί διαφορά μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων, αλλά πρόβλημα εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού από πλευράς της Τουρκίας. Πιστεύει ο Ν. Χριστοδουλίδης ότι ο εγκάθετος της Άγκυρας Ε. Τατάρ θα λύσει το Κυπριακό; Θεωρούμε ότι δεν είναι τόσο αφελής.
Γιατί λοιπόν, επί μήνες, δηλώνει την ετοιμότητά του για άμεση επανέναρξη των επαφών και των συνομιλιών με την αποσχιστική οντότητα, προκειμένου, όπως λέει, να «σπάσει το αδιέξοδο»; Μετά την άτυπη συνάντηση στη Ν. Υόρκη ο κ. Χριστοδουλίδης ομολόγησε ότι: «Δεν ακούσαμε κάτι καινούργιο από τον κ. Τατάρ». Τι περίμενε δηλαδή; Να αποδεχτεί την επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την επιστροφή των προσφύγων και των περιουσιών τους, ή μήπως την απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων;
Η Τουρκία δια του προέδρου της Ταγίπ Ερντογάν και των υπουργών του έχει, εδώ και καιρό, δηλώσει ότι η μόνη λύση που αποδέχεται είναι η αναγνώριση της κατεχόμενης ζώνης ως ανεξάρτητου κράτους. Θέλει, δηλαδή, τη νομιμοποίηση, από την ελληνική πλευρά και κατά συνέπεια από τη διεθνή κοινότητα, των αποτελεσμάτων της εισβολής του 1974. Τίποτα λιγότερο. Θέλει ένα δεύτερο τουρκικό κράτος στο έδαφος της Κύπρου.
Οι κυβερνήσεις στην Αθήνα και τη Λευκωσία καθώς και τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, «πιπιλίζουν» το αφήγημα της Διζωνικής – Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), η οποία όμως έχει ήδη απορριφθεί από την Τουρκία. Ποιο θα είναι το ακριβές περιεχόμενο της ΔΔΟ; Ο καθένας, ανάλογα τη συγκυρία και τις πολιτικές επιδιώξεις του, της δίνει και διαφορετικό περιεχόμενο. Μήπως θα είναι χειρότερη από το Σύνταγμα του 1960 που καθιστούσε αδύνατη τη διακυβέρνηση του κράτους ή και χειρότερη από τις προβλέψεις του Σχεδίου Ανάν;
Πάντως ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε πρόσφατη συνέντευξή του, δήλωσε ότι: «Αν επιτευχθεί λύση, αυτή, δε θέλω να κοροϊδέψω τους πολίτες, δε θα είναι δίκαιη». Αφού λοιπόν ο κ. Χριστοδουλίδης δεν προσδοκά σε δίκαιη λύση, γιατί υποβαθμίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και αναβαθμίζει την αυτοαποκαλούμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»; Γιατί δέχεται ο ίδιος, ως Πρόεδρος διεθνούς αναγνωρισμένου κράτους, μέλους των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων διεθνών Οργανισμών να συνομιλεί, ως ίσος προς ίσον, με έναν «Πρόεδρο» που αναγνωρίζει μόνο η Τουρκία; Γιατί επιτρέπεται στον κ. Γκουτέρες να καλεί στον ΟΗΕ τον κ. Τατάρ; Ως τι τον καλεί, μαζί με τον κ. Χριστοδουλίδη, ως πρόεδρο κράτους ή ως πρόεδρο αποσχιστικής κοινότητας που επιδιώκει τη διεθνή αναγνώριση;
Ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Χριστοδουλίδης, οι υπουργοί τους και τα μεγάλα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα και την Κύπρο θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι: «Ουδείς κατακτητής αποσύρεται οικειοθελώς». Για να αποσυρθεί πρέπει το κόστος της κατάκτησης γι’ αυτόν να είναι υψηλότερο από το όποιο όφελος. Γι’ αυτό, θα έπρεπε άμεσα να εγκαταλειφθεί η κατευναστική πολιτική, οι συναντήσεις, οι συνομιλίες και οι ελληνικές υποχωρήσεις με δήθεν Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) με τους κατακτητές. Θα έπρεπε να καταγγέλλεται διαρκώς η Τουρκία για το διαρκές έγκλημά της και θα έπρεπε να βρίσκει συνεχώς απέναντί της την Ελλάδα και την Κύπρο σε πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό (μέσω ΕΕ), ενεργειακό και αμυντικό επίπεδο.
Τα στρατεύματα κατοχής δεν πρόκειται να αποχωρήσουν ποτέ από τη Βόρεια Κύπρο που έχει καταστεί βάση προβολής ισχύος της Τουρκίας και διεκδίκησης θαλασσίων ζωνών (ΑΟΖ) στην Ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα με την, επί πενήντα χρόνια, πολιτική επιδίωξης τής όποιας λύσης, υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος και η ελεύθερη Κύπρος να υπαχθεί στον γεωπολιτικό έλεγχο της Άγκυρας.
«Ακόμη κι αν δεν υπήρχε στην Κύπρο ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμιά χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη για ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού χώρου της». Αχμέτ Νταβούτογλου-«Το στρατηγικό Βάθος».
Τουρκόφοβοι, τουρκόπληκτοι και τουρκόφιλοι πολιτικοί δεν αγωνίζονται για την απελευθέρωση της κατεχόμενης, αλλά για την παράδοση και της ελεύθερης Κύπρου στην Τουρκία, στο όνομα της επανένωσης της πατρίδας μας. Τόσος ενδοτισμός, τόση άγνοια κινδύνου, τόση γεωπολιτική αφέλεια.
Υ.Γ. Αναμένεται η συνέχεια των διαπραγματεύσεων με άτυπες πενταμερείς συναντήσεις (τρείς εγγυήτριες δυνάμεις, Ελλάδα, Τουρκία, Μ. Βρετανία και οι δύο Κοινότητες). Πάλι η Κυπριακή Δημοκρατία υποβαθμίζεται σε ελληνική Κοινότητα.
Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr
